استري و شتري با هم دوست بودند، روزي استر به شتر گفت: اي رفيق! من در هر فراز و نشيبي و يا در راه هموار و در راه خشك يا تر هميشه به زمين ميافتم ولي تو به راحتي ميروي و به زمين نميخوري. علت اين امر چيست؟ بگو چه بايد كرد. درست راه رفتن را به من هم ياد بده.
شتر گفت: دو علت در اين كار هست: اول اينكه چشم من از چشم تو دوربينتر است و دوم اينكه من قدّم بلندتر است و از بلندي نگاه ميكنم، وقتي بر سر كوه بلند ميرسم از بلندي همة راهها و گردنهها را با هوشمندي مينگرم. من ازسر بينش گام بر ميدارم و به همين دليل نميافتم و براحتي راه را طي ميكنم. تو فقط تا دو سه قدم پيش پاي خود را ميبيني و در راه دوربين و دور انديش نيستي.
دکتر محمود فتوحی