مولوی تمامی دفترهای شش گانه خود را، با مقدمه ای به نثر، به فارسی و عربی آغاز می کند. سرآغاز نخستین دفتر مثنوی به زبان عربی است که بخشی از ترجمه پارسی آن اینگونه است :
این است کتاب مثنوی، و آن کتابی است در برگیرنده اصول اصل های دین در کشف اسرار وصول به حق و يقين؛ و این کتاب فقه اکبر و آیین نکو و روشن و دلیل آشکار و متقن خداوند است. مثل نور آن همچون چراغدانی است؛ در آن چراغی تابان پرتو بیفشاند؛ درخشان تر از روشنی بامدادان. و این کتاب باغ دلها است؛ با انبوه درختان و آکنده از چشمه سارانی حکمت و معرفت، و از جمله آنها سر چشمه ای است که پیروان راه و مرام' سلسبیلش نامیده اند؛ و نیکان از آن خورند و نوشند و رهاشدگان از بند هوی نیز از آن شادمان اند و پرنشاط. و این کتاب شفای بیماری های روحی و زداینده اندوهها و گشاینده رازها و آشکار کننده اسرار و حقایق قرآنی و فراخیدهنده روزی و رزق معنوی و پیراینده اخلاق از هر زشتی و پلیدی است. این کتاب به دست های فرشتگان نویسنده و گرامیان عالی مرتبه نوشته شده است.
مهدی زیدآبادی نژاد
