از پشت کوهِ تیره شب

نرمک نرمک، سپیده سیم‌گون برآمد

و سیم سپید، بر فرازان آسمان گسترد

سپیده سیمگون فرازتر رفت

و اندک اندک زرگون شد

زر به فراز رفت

و

و نیزه‌های زرین، روی به آسمان آوردند

نیزه‌ها بر جان ابرهای سیمتنِ ِ بامدادان

گستره‌ای زرین پدید آوردند

انبوه ابرهای پراکنده سیمین . . .

به زر آکنده . . .

در پهنه نیلگون آسمان به پرواز درآمدند

آنک . . . کاروانِ پادشاه آسمان، خورشید!

با گردونه درخشان؛ از فراز کوه البرز، راست

بر خان و مان آریاییان فروغ افکند

و فرزندان ابرها

شاد و سبکبار . . . بر خاک ایران باریدند

و سبزه و گل و درخت را

بلبلان باغ و آهوان دشت را

به فرا رسیدن نوروز ایران مژده دادند

*

فریدون جنیدی