بهرام فره وشی :
در روزگار ساسانیان قاب های زیبای منقوش و گرانبهایی از جنس کائولین از چین به ایران آورده شد . یکی از کالاهای ارزشمند بازرگانی چین و ایران ظرف هایی بود که بعدها به نام کشوری که از آن آمده بود، نام گذاری شد و به نام (چینی) و به گویشی دیگر به صورت سینی و به شکل معرب «تسینی» در ایران رواج یافت. چینی تسینی یعنی منسوب به چین یا سین و نام سینی یا چینی از واژهای آمده است که در اصل نام دودمان پادشاهی چین است و حرف (ts) می تواند در گویش ها و زبانهای مختلف صدای «س - چ» بدهد. در ایران برای تمایز بین ظرفهای مختلفی که از چین آورده می شد، آنکه از فلز ساخته می شد به نام سینی و آنکه از کائولین یا خاک رس مخصوص ساخته می شد به نام چینی رواج یافت. باری در آئین های نوروزی برای چیدن خوان نوروزی از همین ظرفهای منقش بسیار نفیس که از چین آورده شده بود و نوع مرغی آن هنوز در ایران بهای زیاد دارد، بهره می گرفتند، و این ظرف ها را پر از نقل و قند و شکر و شیرینی می کردند و آنها را به عدد هفت امشاسپند بر سر خوانهای نوروزی می گذاشتند و از اینرو خوان نوروزی هفت سین و یا هفت قاب نام گرفت و بعدها با حذف یاء نسبت به صورت هفت سین درآمد و هنوز در برخی از روستاها به صورت هفت سینی تلفظ می شود. معمولا به نام هر یک از امشاسپندان یک قاب منقش بزرگ «سینی» نهاده می شد و در قاب های دیگر چیزهای دیگر می نهادند و آنها را در پیرامون خوان می گذاشتند.
در زیر نمونه ای از یک کاسه ی چینی را می بینید
مهدی زیدآبادی نژاد
