نخست این که به جای بندواژه توانید از واج (خوداوا یا ناخوداوا) یا نویسه (=حرف، نشانه) بهره بردن.
دُیوم این که این واج اندر کهن زبانهای ایرانی بوده است. تا زمان تازش مغولان و ترکان (سده 7م) این واج اندر زبان بوده است و درستانه نیز آن را بر زبان آوردندی. پس از آن از بیشتر واژه ها زدوده شد و اِواز (فقط) اندر چند واژه ماند و هممانند ز گفته شد. اکنون درست آن است که آن را با د جایگزین کنیم. مانند باذ و بوذ که به باد و بود دگرگون شده است. نمونۀ دیگر آذرخش --> آدرخش --> درخش. به جای دبیره (با ریشۀ سومری) که بیگانه است از نویسمان بهره برم.