«همی» گونه درست و کهن «می» است
در کل متوجه سخنتان نشدم.
porsešn: âyâ âmizagân e bar+ham, bar+ân, andar kârvâžagân e zir, âmixtag afzunvâža? [حرف اضافه مرکب] and?
agar pâdsax?/pâdsox? âri ast, âyâ barây e neveštan e kârvâža, bâyim har do baxš, yâ har se baxš râ (nemunavâr, bar+ham+zadan), pad ham casbândan?
nemunavâr, âyâ kârvâžagân e zir drost and?
hamibargreft, hamibarhamzad, hamibarânbud, hamibarândâšt, hamibarhamnešând
۱-«می» و «همی» شناسههای کارواژه «پیوسته» و «پیاپی» هستند و به هیچ عنوان حرف اضافه نیستند. می و همی مانند شناسه های دیگر همچون (ام/ ات/ ی/یم ید/ند و ...) هستند و کاربردشان با آنها همانند هم است.
âtâyanda ye payvand e zir (baxš e 5-1-1), hami-, âhestavâr, pad mi- tarâdisânda šoda ast:
http://ensani.ir/file/download/article/20130623091949-9821-11.pdf
hamconin, payvand e zir râ donbâl konid:
https://fa.m.wikipedia.org/wiki/نمود_استمراری
“پیشوندهای فعلی «همی» و «می» در زبان فارسی قدیم بر استمرار و عمل در جریان دلالت داشتهاند. در فارسی سدههای نخست از «همی» برای فراداد نمود استمراری استفاده شدهاست. «همی» خود واژهای قاموسی در زبان پهلوی بودهاست به چم «همیشه». بعد از اسلام این واژه دستخوش دستوریشدگی شد و با پیمودن مراحل دستوریشدگی رفته رفته خودایستایی آن کمتر و کمتر شد و در نقش پیشوند تصریفی برای فراداد استمرار درآمد. «همی» به تدریج بر اثر سایش آوایی به «می» تبدیل شد.[۱] با اینحال دستکم در زبان فارسی معاصر این پیشوند کاربردهای چندگانه پیدا کردهاست“
بهتر است با مدرک نشان دهم این دو شناسه یکی نیستند!