رخساره شناسی [شمایل شناسی]، اندر آیین خروهِشْنگاه فراگیر [کلیسای کاتولیک]، بسیار ارزشنمند است. خروهِشْنگاه فراگیر، پیشینه ای دراز اندر ساختن رخسارگان اود گوراوَگان آدینْمند [ضریح های مزین] دارد. اندر پایان سده دیم ترسا، خروهِشْنگاه فراگیر، پاچکرت [در عوض] سودانْدن [استفاده] پرموتگان [اشیا] برای نیایشن، نپیگ سپنتا [کتاب مقدس] را همی سودانْد. چون برای گهولانشن دین مردم پد دین ترسا، همگهولانشن [تبادل] میان فرهنگ رومیگ اود سازن [ساختار] خروهِشْنگاه نیازناگ بود، خروهِشْنگاه ترسا، اندر سدگان سیم اود چهارم ترسا، چشمگیرانه، گهولید [تغییر کرد].
زمانی که گروندگان، اندر سده چهارم، پد خروهشنگاه اندرآمدند، آیین خویش را، همراه خود آوردند. از این رو، خروهشنگاه، آیین چندخدایزیگان [پاگانیزم] اود دین ترسا را با هم آمیخت. آیین چندخدایزیگان، پد ماتگی [مادیت] استوار بود، اود مردم را اُپایید [اجازه میداد] تا باور خویش را پساویدن [لمس کنند]. پَساوناگی [ملموس بودن] آیین چندخدایزیگان با پدماهاندن [تفهیم کردن] هر باور ناپدماهناگ [نامفهوم]، پیوند با خدا را آشکار همی کرد. برای فراهَماندن [تامین کردن] این نیاز هازمانیگ، خروهشنگاه ترسا، بایست خود را همسو کردن. اینکه آیین چندخدایزیگان، تا چه اندازه، دین ترسارا رَخماند [تحت تأثیر قرار داد]، آشکار نیست. بژ آشکار است که رخساره شناسی خروهشنگاه، پس از اندرآیی گروندگان بسیار، اندر سده چهارم، پیچیده تر شد.
کامیابی خروهشنگاهان نخستین، پد همسویی، میان فرهنگ رومیگ اود آیین دینیگ استوار بود. تندیس “آیسیس”، (زنبغ مودرای [الهه مصر])، که برای “مریم”دوشیزه، باززیوانده شده است، مرز میان گِهان [جهان] چندخدایزیگان، اود گِهان ترسا است. از فِریانَگی [محبوبیت] تندیس “آیسیس”، اندر خروهشنگاه نو بهره برداری شده بود. چند تندیس “آیسیس”، گهولانده شده بودند، اود پاچکرت رخساره “مریم”، نمایانده شده بودند.
“آیسیس”، نشسته نمایانده همی شد، اود “هوراس” کودک را، بغل گرفته بود. “آیسیس” توانست “مریم” دوشیزه را، که “عیسی” ی کودک را بغل گرفته بود، نمایاندن. پیکران [تصاویر] سپسیگ “آیسیس”، زنبغ را تنها نمایاندند، که ایستاده بود، با پارچه ای پوشیده شده بود، اود جغجغه ای سیمین که ساز مودرای باستان است، اندر دست دارْد.
“آپلوییز Apuleius”، فرزانه [فیلسوف] رومیگ، اندر نپیگ “خر زرین”، که اندر پایان سده دیم ترسا نوشته است، اندرباره این تندیسان نِگیخت [توضیح داد] که چگونه اندرخُواهندگان [متقاضیان]، “آیسیس” را با پارچه ای پوشاندند، او را شستند، پد او خوراک دادند، اود چگونه گروندگان، مانند او جامگ پوشیده بودند. با افزودن چند تکه پارچه، اود ستردن گُگان [جزئیات]، “آیسیس” (مادر گِهان)، پد “مریم” (مادر عیسی)، گهولانده شد. زمانی که نخست تیره [فرقه] رازگون [مرموز]، اندر شاهانشاهی روم پدیدار شد، شاید آیین “آیسیس”، زمینه ساز کامیابی دین ترسا شد. اگر چه گمانه، اندرباره همانندی میان آیین “آیسیس” اود دین ترسا فراوان است، گَتَگان [اسناد]، توانند سُسْتوار، رخمشن آیین “آیسیس” را بر خروهشنگاه ترسا نمایانند. پد هر روی، گهولشن رخساره چندخدایزیگان پد رخساره ترسا، پرسشنانی ارزشنمند اندرباره پیوند میان دین ترسا اود رخساره شناسی، پدید آوَرَد.
اینکه مردم، یک زنبغ [الهه] را، با ماتگان زمینیگ سازند، فراروندی بسیار ارزشنمند است. چگونه کسی، ویژگی خداییگ را پد پرموته ای که با دستان کسی دیگر ساخته شده است، همی بربنداند [منتسب میکند]؟ “لین مسکل Lynn Meskell”، استاد مردم شناسی دانشنگاه “پنسیلوِیْنیا”، نویسد: اندر مودرای باستان،
تندیس سازان، هنرمندان گیتی خواه [سکولار] نبوده اند، ایوَرْت [بلکه]، دینیار [روحانی]، اود کاردان [تکنسین] بوده اند.
بنخان:
دانشنگاه “کلمبیا”
پیوند زیر را دنبال کنید:
http://www.columbia.edu/~sf2220/Thing/web-content/Pages/meg2.html
mziefum1372 