سروده ی دفتر انسان

Question

سروادی از پدر فرزانه ام   ـ حسین بطحائی

شد بسته پریشان به جهــــان دفـــــترانسان            فرصت نــــکند تا که بیـــــاساید یــــک آن
نــــــوزاد همــــــاندم کــــه  بر آرد دَم اول             داند کـــه نیـــــاساید در گــــــردش دوران          
از بیــــــم بـــــلاهای پیـــــاپی زِ کمینــگاه             چـون دیده گشاید به جهـــان باشد گــــریان
صـــد سال اگر عمـــر کند با خوشی و ناز             پیوسته دلش از سببــــی هست هـــــراسان
یــا در غـــــم آزردگی و رنج تن خـــویش             یا انـدُه دوری و پـــــریشانی خــــــــویشان
یا تــــرس زِ بیمـــاری و سختی و مصیبت            یا بیــــم گرفتـــاری از مکــــر رقیبـــــــان       
یک نیــم زِ عمـرش هدر توشه و زاد است            نیـــم دگـــرش در صدد حفظ  زر و جـــان
نه چشم و دل و گوش و عصب تا دم آخــر            یـــاریش کند نه جگـــر و کلیــــه و دنــدان
هر جــانوری بیمــه شد از نظــــم  طبیعت             جز آدم بیچــاره که شد گــــوی به  میــــدان
هـــرگــز نشنیدیم دَدی را کـه بگــــریــــــد             یـــا دام  که از عمـــر بُوَد  خسته و نـــالان
محتـــاج زر و خــانه و کـــاشانه  نبــــاشند            هــر چیـــز که خــواهند بدست آرنـــد آسان
حیـــوان به تقــــاضای غـــــرایز متمتـــــع             انسان خــــرد مند زبون است و پـــــریشان
دانــی که چـــرا مــــوقع  تسلیم  بخنـــــــدَد             زیــرا که رهــا مـی شود از دخمه و زندان          
گـــــویند که ما اشرف مخــــلوق جهــــانیم             حیـــوان چــــو تــکامل بپــذیرد شود انسان
ایـــکاش که کــامل نشدی تا به همه عمــــر           آسوده بمـاندی زِ غــــم و رنـــج  فــــراوان
یا کــاش که هـــرگز به جهــان پا ننهـــادی             تا نَنــگ  جنـــایات  نیــــــالودش  دامــــان   
افسوس که از جمــله دَدان پست تــر افتــاد            تاجی که به سرخواست زند انجـم وکیهــان  
ما اشرف مخــلوق شب و روز زِهـم نــوع            بر گور فــــرستیم هـــــزاران و هـــزاران    
نه شیر کـــند پاره  یــــکی شیر دگـــــر را            نه عقـــرب جـــراره زنَـــد نیش به همسان            

نــه هیــــچ پلنــــگی به پلنــــگی زده آسیب           نه مـــار گــــزنده زده بر مـــاری دنـــــدان           

در کسوت زرتشت چنین گفتـــا  نیــــــــچه          میمـــــون شده آدم کـــه بسازد اَبـَـــر انسان           

راهــــــی شده بودم پــی عشاق ولیــــــکن            بـــا پـــــای پیــــــــــاده زِ پی اسب سواران
افسوس کـــه فرسودم و مقصـــد نــــرسیدم           هرگــــز نـــرسد  راهی بی جذبــــۀ جــانان
یک دوره فرازاست و نشیب این گذر عمـر           از شصت چــو بُگذشت رسد زود به پایـان    
از کـــوه به بالا شدن ما به تــــــأنــــی است          از قــله سرازیــــر شدن هست شتــــابــــان
 دیــــروز سبـــکبار به هـــر کـار رســـیدم           امــــروز مرا نیست چنــــــان ساده و آسان   
بطحـــائی اگــر دیــــدۀ باطــــن بِــــگشائی            صـــد بار به از عیش جهــان بلکه هزاران