سروده ی ضمیر باطن ــ وحدت وجود

Question

با یاد و سروادی از پدر فرزانه ام حسین بطحائی

ضمیر باطن ــ  وحدت وجود 

..............

نـــــــــهفته خـــالق  یکـتـــــــای  عالم 

                                           یــــــــــــکی دنیــــــــا  درون نفس  آدم

به وسعت چـــون  جهـــــان بی کرانه

                                           به قــــــدرت مستفیض از آن  یـــــگانه             

نــــــــهانِ آدمـــــــــی  دارد  ضمیری

                                          چو خفتــــــــــه انــــدرون  بیشه  شیری           

اگر چــــــه  سخت باشد  بر سر شیر

                                           سواری کردن از بـُـرنا و از پیــــــــــــر      

ولیـــــــکن گر ببینی شیر مـــــــردی

                                           سوار شیر نــــــــر خوشحـــــــال گردی

شگفت آیـــــــد تــــــرا چـــــالاکی او

                                           ستـــــــــایش میــــکنی بی بـــــــاکی او           

بخوانی داستـــــان پیــــــــر و موسی

                                          شوی بَــر َرمز علتــــــــها  شنـــاســــــا

هر آنچ از خـوب و بد بینی نشانیست

                                          که نظم خلقــــت  مـــــا جــــــــاودانیست

هرآن جسمی که گیرد نـــور ایـــــزد                                                                      

                                          به میـــــزان شفاف خـــــود شد انــــــور                                   

اگـــــر صیقل بیــــفزائی بــــه شیشه                                                              

                                           شود چون آفتـــــاب از اصــــل و ریشه

دل خـــــود را جـــــــلائی بیشتر زن

                                           هــــوای نفس خـــــــود را نیشتــــر زن

                                *  *  *  *  *

به هر جـــا میــروی من با تـــوهستم

                                           به هر حــالت  که بــاشی درتـــــو اَستَم 

نمـــی مـــاند نهــــان از دیــــــــدۀ ما

                                           عبـــادت ها  نـــــــکوئی ها  بـــــــد یها    

ضمیر باطنت نـــــــوریست از مـــا

                                          غبــــــار از دل بیفــــــکن تا شوی مــــا

ضمیر بـــــاطن خود را  بتـــابــــــان

                                          که  تـــا بینی عیـــــان رخسار جـــانـــان

چـو اندیشی تو بر نـــــــور اهــــــورا

                                          بـــــه راز خلقت مـــــا گــــردی آگـــــــاه 

تو را دادم هر آنچه در خــــــور تست 

                                          بخــــــور آبـــی  کــــه  از آبشخور تست

تجّــــلی می کنــــــم درسینۀ  پـــــاک

                                          بــه معــــراجت بَــــرم تا اوج  افـــــلاک 

بیا بطحــــا  دگرگـــون کن  درون را 

                                          بــــــه دور افـــــــکن تمنـــاهای دون را