همه از سرانه خوانش و آمار نسکخوانی و خوانش سخن میگوند، آری شمار کسان-ی که داستان و درازداستان میخوانند بسیار است و نیز کسان-ی که برای زمانگدرانی نسک و روزنامه و دیگر چاپنامگان (مطبوعات) را میخوانند بسیار اند. این هیچ فیرندگی (افتخار) و سود-ی برای ما ندارد. نسکخانه برای چیست؟ برای پرورانش کسان دانشمند و پژوهشگر است. مرا باور این است که کنار هر نسکخانه باید آزمایشگاه و پژوهشگاه نیز ساخته بِبَود. گامه ی نخست تموک داردن و اندیشیدن و خواندن و بهره‌وری از نسک است و سپس گامه؛ کار کردن و به کنش پرداختن است که ارجمند است. باید شمار کسان پژوهشگر افزوده ببود نه کسان خواننده یا نسکخوان. نخست فرگامش (دلبستگی، علاقه) به نسک و خوانش و سپس نواوری و پژوهش. ما باییم بیشتر برای گامه ی دویوم کوشیدن. ما باییم فرزندانمان را به پژوهش و نواوری فرگامنده کردن نه اواز به نسکخوانی، که یک-ی از راهانش نسک خواندن است.
باییم فرزندانمان را ایزاندن (تشویق) که تموک (هدف) داراند (داشته باشند). برای پریافتن (رسیدن به) تموک اواز دانش‌اندوزی اندر آموزشگاه و دانشگاه بس نیست. باییم از فرزندانمان الچخت دارام (داشته باشیم) که اندر زیوش بیتموک نِبَواند (نباشند).
mziefum1372 