نخست باید دیدن پارسیک نو چه کم دارد و نیازمان چیست. تا آنجا که من دانسته ام زبان پارسیک میانیک (پهلویک) بسیار ساده شده است و از نگر من پارسیک نو با بیشتر ساده شدن ناتوان خواهد بودن. به جز چند اُفته (مورد) پارسیک میانیک چندان فرور(فرق)-ی با پارسیک نو ندارد. تا اندازه -ای زمانان این زبانان با هم ناهمسان اند (ارگاتیو که اندر کردیک و میانیک پارسیک هست و اندر پارسیک نو نیست). به نگر من وندان (پیشوند و پسوند) اندر زبان ما بسیار آشفته و اندرهم است باید یکایک آنان را به سامان کردن و به هر یک مانیک درستش را بازگرداندن. این کار بسیار ارجمند است. هَندان (قواعد) اندر پارسیک نو بسیار آشفته است باید کار-ی برای سر و سامان دادن به زبان کردن. ناچار نیستیم زبانمان را مانند پارسیک میانیک کنیم تنها اگر نیازمند شدیم با یاریگیری از زبان پارسیک میانیک میتوانیم خود را بینیاز کردن. نمونه وار اگر برای سانواژه (قید) وند-ی اندر زبان نبود توانستیمی پسوند "-ایها ihâ" را از پارسیک میانیک گرفتن. بژ برای سانواژه توانیم از "-وار" و "-انه" بهره بردن. من نخواهم از زبان پارسیک میانیک پیروی کردن با این همه شیوه ی نویسشَم تا اندازه -ای مانند آن زبان است.