اصطلاحِ مردمِ اوستایی در این گزارش از سویی بر قبیله ی خودِ زردشت به همراه قبیله ی کی ویشتاسب (پشتیبانِ زردشت) اطلاق میشود و از سوی دیگر بر مردمانِ باشنده در ایرانِ خاوری که اگرچه گویشِ "اوستایی" نداشتند اما "اوستایی" بودند بدین معنا که در انتقال و تا اندازهای در سرایشِ این متونِ مقدس انباز بودند. برپایه ی شواهدِ زبانشناسی متنهای پسینتر از این مجموعه، شاید در دوره ی پادشاهیِ هخامنشی به سنتِ انتقالِ شفاهی سپرده شدند، ازاین رو این متنها از فرازِ یک دوره ی نسبتا بلند، شرایطِ اجتماعی را گاه با درهم آمیختگیِ دوره های گوناگون بازتاب میدهند. تنها گاهانِ زردشت که از زمانِ سرایشاش درست به یاد سپرده شده بود، شواهدی برای یک دوره و جایِ مشخص به دست میدهد، اما چون این متن تنها بخشِ کوچکی از مجموعه متون را دربر میگیرد معمولا در سایه ی داده- های با فراوانیِ بیشترِ اوستای نو تفسیر میگردد.
این پژوهش را با ساختار PDF :
بن مایه : دانشنامه ی ایرانیکا
نویسنده : مری بویس
برگرداننده : علیرضا طبرستانی
مهدی زیدآبادی نژاد
