حكيمي بعد از هفتاد سال هنري ميآموخت. شاگردان او را ملامت كردند كه شَرم نداري كه با مويِ سپيد اين هنر ميآموزي؟ حكيم پاسخ داد:
شرم آنگاه دارم كه در ميانِ جمعي باشم كه ايشان هنر دانند و من ندانم و شك نيست كه بر جايگاهِ جهل، كسي راضي نباشد.
جوامع الحكایات