پل خواجو
- توضیحات
- دسته: یادگارهای فرهنگی
- بازدید: 3943
پل بابا رکن الدین یا پل خواجو، در شهر اصفهان و بر روی رودخانه زایندهرود در شرق سی وسه پل قرار دارد. این اثر در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ با شماره ثبت ۱۱۱ بهعنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
این پل را پل شاهی و بابا رکنالدین و شیراز و حسنآباد هم نامیدهاند و از بناهای شاه عباس دوم صفوی است که در سال ۱۰۶۰ق بنا شدهاست. درازای پل۱۳۳ متر و پهنای آن ۱۲ متر است.
این پل را به نامهای دیگری نیز خواندهاند؛ ولی به سبب قرار گرفتن در محله خواجو، به پل خواجو بنام است.
ویژگیها
پل خواجو به خاطر معماری و تزئینات کاشیکاری آن از دیگر پلهای زایندهرود مشهورتر است. این پل که در دوران صفوی یکی از زیباترین پلهای جهان به شمار میرفت، بیشتر به منزله سد و بند بود. در میان هریک از دو ضلع شرقی و غربی پل، ساختمانی بنا شده که شامل چند اتاق مزین به نقاشی است. این ساختمان که شاهنشین نامیده میشود، در آن دوره جایگاه بزرگان و امیرانی بود که برای تماشای مسابقات شنا و قایقرانی بر روی دریاچه مصنوعی به این مکان فراخوانده میشدند.
در گوشههای ضلع شرقی پل خواجو، دو شیرسنگی وجود داردکه ظاهراً نمادسپاهیان بختیاری ومحافظ اصفهان در عصرصفویه هستند. این پل دارای۲۴ دهانه است که از مکعبهای بهدقت تراشخورده ساخته شده و در بخش میانی، با سدهای چوبی برای گرفتن جلو رودخانه مسدود گردیده است.
در اشعار و نوشتهها
شعرای اصفهان درباره پل خواجو اشعار زیبایی سروده و در این سرودهها زیباییهای آن را ستودهاند. از جمله این سرودهها قصیده بلند صائب تبریزی در وصف یکی از روزهای جشن و چراغانی در کنار این پل است. به نوشته تاریخ نگاران و پژوهشگرانی که درباره سلسله صفوی بررسی کردهاند، هدف شاه عباس دوم از ساختن پل خواجو پیوند دادن دو محله خواجو و دروازه حسن آباد با تخت فولاد و راه شیراز بوده است.
گردشگران و جهانگردانی که در دورههای گوناگون به اصفهان آمدهاند، زیباییهای پل خواجو را ستوده، آن را در زمره شاهکارهای جاودانه معماری ایرانی و اسلامی به شمار آوردهاند.