فردوسی استاد و آموزگار بی همتای فرهنگ و تاریخ ایران زمین است . او تاریخ و فرهنگ میهنش را آنگونه که بود بر بنیاد نوشتارهای کهن به شعر در آورد نه آنگونه که می پسندید ! فردوسی به ما آموخت که تاریخ را آنگونه که هست و روی داده است بپذیریم ، نه آنگونه که می پسندیم و دوست داریم . فردوسی به اندازه ای فرهنگ و تاریخ ایران زمین را می شناخت که می دانست اگر اشتباهات و نامردمی هایی را که گاهی از سوی برخی ایرانیان انجام می شد را هم گزارش کند، چیزی از ارزش های آن فرهنگ بی همتا کم نخواهد شد .
در روند خون خواهی منوچهر از سلم و تور که با کینه توزی و آز برادر خود ایرج را کشته بودند و در اندیشه ی از میان برداشتن منوچهر بودند ، رویدادی رخ می دهد که هر چند از دیدگاه فردوسی و گزارشگران شاهنامه پسندیده نیست ، اما همانگونه که روی داده است آورده می شود. چرا که استاد فرهنگ ایران باور دارد که تاریخ را همانگونه که هست باید گزارش نمود و پذیرفت.
پس از کشته شدن تور بدست منوچهریان ، و پشت نمودن و آشفته شدن سلم هم پیمان او ، " قارن رزم زن " سپهدار ایران در پی گرفتن دژ "الان" می رود و برای گشودن دژ دست به نیرنگی میزند چنین که : انگشتری تور را که پیشتر کشته شده بود به دژبان نشان می دهد و او را می فریبد و به دژ اندر می شود و ...
فردوسی بزرگ با آنکه خود ایرانیست و راستی گرا ، این نیرنگ را از سوی ایرانیان بر نمی تابد و در یک بیت گلایه ی خود را نشان می دهد ، اما همانگونه که پیشتر یادآور شدیم . فردوسی تاریخ راهمانگونه که روی داده است ، گزارش می کند . بی ترس ، بی پرده ، و راست !
آن بیت زیبا چنین است :
به نیک و به بد هر چه شاید بدن
بباید همی داستانها زدن
( نیک و بد تاریخ را باید همانگونه که روی داده است گزارش نمود )
........
مهدی زیدآبادی نژاد (گروه نویسندگان مهرمیهن)