هر چه از شتاب گردشگر كاسته و او را بيشتر در مقصد هدف نگه داريم، به واسطه درآمدزايي بيشتر، توسعه بيشتري را در صنعت گردشگري آن منطقه شاهد خواهيم بود. اين در حالي است كه افزايش مدت ماندگاري گردشگر در مقصد نيازمند مجموعه كاملي از امكانات در كنار هم است و در ايران چنين مجموعه كاملي در حال حاضر وجود ندارد.
خبرگزاري ميراث فرهنگي ـ گردشگري ـ گردشگري كم‌شتاب يا slow tourism گونه‌اي نو در صنعت گردشگري به شمار مي‌آيد كه توسعه آن نيازمند فراهم آوردن پيش‌نيازهايي است.
به گزارش CHN گردشگري كم شتاب در واقع به معني تشويق و حمايت از ميل قلبي گردشگر به لذت بردن و زندگي در ميان سكنه محلي و مردمان ساكن در مناطق مختلف است به جاي اين كه صرفا با پيروي از كتاب‌هاي راهنماي گردشگري از نقاط و آثار خاصي در مناطق مختلف ديدار كند.
طرفدران سفرهاي كم شتاب در مباحث خود همگي متفق القولند كه لذت ذاتي و بالقوه سفر اغلب با سرعت و شوق بيش از حد به رسيدن به مقصد از دست مي رود. درحالي كه در سفر كم شتاب اين لذت دوباره به مسافر باز مي گردد. درواقع سفر كم شتاب حالتي ذهني و رواني است كه به مسافر امكان وفرصت مي دهد تا بيش از پيش با جماعت هاي محلي و متفاوت در مسير سفر خود درگير و مرتبط شود و از نزديك با آنان و مسائل و شرايط آن ها در آميزد و زندگي واقعي آن ها را تجربه كند.
شرايط توسعه گردشگري كم‌شتاب چيست؟
از مهمترين اهداف گردشگري كم‌شتاب، افزايش مدت ماندگاري گردشگر در مقصد است و به دنبال آن افزايش درآمد جامعه بومي از حضور گردشگر در منظقه است.
مدير گروه جهانگردي دانشگاه علامه طباطبائي معتقد است براي ماندگاري بيشتر گردشگر در مقصد بايد موارد و موضوعات متعددي را مورد مطالعه قرار داد كه از جمله مهمترين آنها انگيزه سفر است.
محمود ضيايي به CHN گفت: «در اولين گونه تقسيم‌بندي گردشگران با معيار انگيزه، مي‌توان آنها را به دو دسته گردشگران عمومي و تخصصي تقسيم كرد. گردشگران عمومي افرادي هستند كه عموما براي اولين بار به يك كشور يا مقصد سفر كرده‌اند اين افراد دوست دارند در همان سفر از تمام جاذبه‌هاي مقصد ديدن كنند. بنابراين اين دسته گردشگران را كمتر مي‌توان در يك مقصد خاص نگه داشت.»
اين كارشناس گردشگري افزود: «اما دسته دوم گردشگراني هستند كه براي دفعات دوم يا چندم به مقصدي سفر كرده‌اند. روي اين دسته اگردشگران مي‌توان كار كرد و با ارائه بسته‌هاي مختلف از شتاب آنها براي ديدن جاذبه‌هاي ديگر كاست تا ماندگاري بيشتري در يك منطقه خاص پيدا كنند.»
ضيايي تصريح كرد: «هر چه از شتاب گردشگر بكاهيم و او را بيشتر در مقصد نگه داريم، توسعه بيشتري را در صنعت گردشگري آن منطقه شاهد خواهيم بود. اما ناگفته نماند كه افزايش مدت ماندگاري گردشگر در مقصد نيازمند مجموعه كاملي از امكانات است كه در ايران ما براي فراهم آوردن آنها مشكل داريم.»
وي با اشاره به مجموعه امكاناتي كه براي ماندگاري بيشتر گردشگر لازم است، گفت: «براي نيل به اين مقصود بايد بسته كاملي از تاسيسات اقامتي، پذيرايي، رفاهي و تفريحي داشته باشيم كه كمتر اين مجموعه را با كيفيتي مناسب در كنار هم مي‌توان يافت.»
به گفته ضيايي هركدام از شهرهاي ايران اين قابليت را دارند كه يك بسته سفري حداقل 10 روزه را در آنها طراحي كرد اما ضعف شديد امكاناتي و برنامه‌ريزي سبب شده تا اين امكان از بين رفته و ماندگاري گردشگر در يك مقصد هدف گردشگري به حداقل برسد.
گزارش از : CHN.IR
مهدی زیدآبادی نژاد
