مهرمیهن | رسانه ی فرهنگ ایران

دلسوزی برای زبان پارسی

با هر دین یا باوری، ارج، پاسداری و زنده نگاهداشت زبان نیاکانمان یک  هـَرگ [خویشکاری] بدون چون چرا، بایسته و نیازین است .

هر ایرانی خردمند، دانا و آگاه می داند که  با ارزشترین شناساننده کیستی و فرهنگ مردم یک کشور، زبانشان است.

کوتاهی، لختی و سستی درکوشش برای نگاهداری این گنجینه ی گرانبها و گرانسنگ گناهی بزرگ و نابخشودنی است.

زبان زیبای پارسی سده های بیشمار نه تنها از دشمن گزند و آسیب فراوان دیده،  شگفت و اندوهبارکه ایرانی نیز با بی مهری، دشمنی و نابخردی « او» را، زبان زیبای خویش را،  لگد مال کرده است.

او، زیرا این زبان توانمند، زنده است و زنده خواهد ماند.

کوتاهی، تن پروری، رویگردانی،  سخنان دلسرد کننده، ریشخند و نیشخند،  نا روا، ناپذیرفتنی و نابخردی است.

بر ماست بکوشیم،  با جان و دل، با پشتکار، با آگاهیدن دوستان و نزدیکان، با دلگرمی و یاری بیکدیگر و انگیزش و امید، ازهمین امروز« پارسی نویسی » را بیاغازیم.

زبان مادریمان را از زیر لگدهای خشمگین، بد سگال و بد خواه بیرون بکشیم.

زبان زیبای پارسی را از پرپر شدن و سرازیری به پرتگاه، باز داریم.

پاسداری از زبان و فرهنگ سزا و از نخستین هده ی [حق] مردم هر سرزمین است، نکوهشی در این کار نخواهد بود.

پارسی نویسی، ارجمندی به  فردوسی بزرگ و هم چنین دیگر دلسوزان زبان پارسی است، که زندگی خود را در این راه گذاشته اند.

" ریشخند گرفتن زبان مادری! خود شما نامی بر آن بگذارید".

" زبان، راستی را بیاراسته

خرد چیره کرده اَبـَر خواسته. فردوسی."

" اگر پهلوی را ندانی زبان

به تازی تو اروند را دجله خوان.فردوسی."

.....

فرزاد

در همین زمینه

نوشتن دیدگاه


دستاوردهای هموندان ما

بارگذاری
شما هم می توانید دستاوردهای خود در زمینه ی فرهنگ ایران را برای نمایش در پهرست بالا از اینجا بفرستید.
 

گزینش نام برای فرزند

 

نگاره های کمیاب و دیدنی

XML