سربازان داريوش بزرگ(486-521 پيش از ميلاد) نوعی نان پهن را روی سپرهای خود می‌پختند و روی آن را با پنير و خرما می‌پوشاندند. يونانی‌ها پختن چنين نان‌هايی را از ايرانيان آموختند. اين نان از يونان به روم رفت و در جنوب ايتاليا معمول شد.
نام پيتزا با نام ايتاليا و شهر ناپل گره خورده است. اما اين غذای پرطرف‌دار راه درازی را پيموده است تا به يک غذای جهانی تبديل شود. سربازان داريوش بزرگ(486-521 پيش از ميلاد) نوعی نان پهن را روی سپرهای خود می‌پختند و روی آن را با پنير و خرما می‌پوشاندند. يونانی‌ها پختن چنين نان‌هايی را از ايرانيان آموختند. اين نان از يونان به روم رفت و در جنوب ايتاليا معمول شد.
300 سال پيش از ميلاد، يک تاريخ نگار رومی به نام Marcus Porcius Cato در کتاب تاريخ خود نوشت:" گردی پهنی از خمير که با روغن زيتون، سبزی و عسل پوشيده شده و روی سنگ پخته می‌شود" اين نشان می‌دهد که رومی‌ها به پيتزا علاقه داشته‌اند و آن را با فرهنگ غذايی خود سازگار کرده بودند؛ چرا که روغن زيتون در روم بسيار معمول بود.
پيتزا از روم به جنوب ايتاليا راه يافت، اما تا مدت‌ها آن را غذای فقيران می‌ناميد‌ند. تا اين که در سال 1889 يک آشپز درباری به نام رافايل اسپوزيتو(Raffaele Esposito)، پنير و گوجه‌فرنگی را در ترکيب پيتزا وارد کرد، ملکه مارگريتا بسيار خوشش آمد وآرام آرام همه‌ی مردم به خورد چنين پيتزايی روی آوردند. به اين ترتيب، پيتزای مارگريتا به مشهورترين پيتزای ايتاليايی تبديل شد؛ پيتزايی که به خاطر داشتن پنير، به پيتزای ايرانی شباهت بيش‌تر دارد.
آبشخور:
A slice of history.(history of pizza). by Goodman, Susan E. National Geographic Explorer 01-MAY-05