هرودوت مورخ یونانی که در 500 سال قبل از میلاد مسیح ومقارن با چند تن از پادشاهان هخامنشی بوده است در این زمینه چنین می نویسد :پارسی ها برای خدای خود (اهورامزدا) مجسمه ای نمی سازند برعکس مردم سایر نقاط که برای خدایان خود خانه ومعبد بنا میکنند , که مسکن فرضی او تلقی شودو در نزد پارسی ها چنین رسمی معمول نیست و همه جا را خانه خدا می دانند.
ایرانیان به فرزندان خود از 5 سالگی تا 20 سالگی , آداب نیکوی زرتشتی بویژه راستگویی وسواری وتیراندازی می آموختند.ودروغگویی را بدترین عیب می دانستندوبرای اینکه ناچار به انجام این کار زشت نشوند , حتی از وام خواستند پرهیز میکردند چرا که وامدار به جهتی ناگزیر به دروغگویی شود.
آنها از آب دهان افکندن در آب ودر رهگذرها ونزد دیگران اباء داشتند .
در آب روان دست نمی شستند وآن را به ناپاکی نمی آلودند.
آنها فرزندان خود را از کودکی به ورزش هائی چون دویدن , تحمل سرما و گرما,بکار بردن سلاحهای گوناگون , سواری وارابه رانی عادت می دادند .
بزرگترین صفات آنها مردانگی ورشادت ودلاوری بود که به فرزندان خود می آموختند .
گزنفون نیز چنین می نویسد :
ایرانیان کودکان خود را در دادگاه ها حاضر میکردند تا دادرسی را بچشم به بینند و با اصول داوری و اجرای عدالت ودادگستری آشنا شوند .
از ویژگی اخلاقی ایرانیان این بود که همسایگان خود رامحترم میداشتند.
ایرانیان کسانی را که در راه نگهداری میهن و حفظ کشور خدماتی عرضه داشته بودند , پاداشهای بزرگ میدادند .
از رشوه گیری و دزدی و تصرف در مال دیگران خودداری میکردند .
از پرخوارگی وشکم پرستی پرهیز میکردند .
بهنگام راه رفتن چیزی نمی خوردند.
شکار را به اعتبار جنبه ورزشی آن دوست داشتند.
مهدی زیدآبادی نژاد
دیدگاه‌ها