واژه ی مهمان در فرهنگ ایرانی برابر است (( بزرگ خانه )) و بر این بنیاد , اگر کودکی نیز بمهمانی به خانه ای اندر شود , با وی چنان رفتار می کنند که با بزرگ خانه . و هر چیز نیک , از آن او است و هر چیز را که بپسندد , بدو می بخشند , و در بالاترین جایگاهش می نشانند و از برترین گرامیداشت برخوردار میشود .همین واژه در زبان پهلوی به گونه ی مهمان –MAHMAN , و مسمان آمده است که باز , بزرگ خانه است , و در گنباسرنی چت از نسک های گمشده اوستا بخشی اندر پذیرفتن ((مسمان)) و ستایش رادی (سخاوت) و بزرگی رادان و نکوهش ((پنی)) (دست و دلتنگی,خست) آمده است .
استاد فریدون جنیدی " حقوق جهان در ایران باستان "
....
که دانا زد این داستان از نخست
که هر کَس که آزَرمِِ مهمان نجُست،
نباشد خرد هیچ نزدیک اوی
نیاز آورد بختِ تاریک اوی !
* آزرم = احترام
................
شاهنامه - فردوسی