مهرمیهن | رسانه ی فرهنگ ایران

اصلاح نوع نگرش به اقوام و گویشهای ایرانی

جعفر فرمانی در یادداشتی برای مهرمیهن نوشته است :

به نظر میرسد نوع نگرش ما به تاریخ ماد و پارس و کلا ایران باستان و همچنین شناخت نژاد و دسته بندی و نام گذاری زبانهای ایرانی دارای اشکالاتی است و این اشکالات و اشتباهات باعث غرور بی منطق و بی دلیل بعضی و سرخوردگی و خود جدا انگاشتن بعضی شده است. به نظر می رسد در بیان دوره های تاریخی ایران باستان و نژاد و زبانهای ایرانی نوعی غرض ورزی وجود دارد که این امر به وحدت و یکپارچگی ایران ضربه می زند .قوم آریایی یک ملت بودند و در نهایت از رود سند در هندوستان تا رود دانوب در اروپا ضمیمه خاک ایران گشت. ولذا هم اکنون در سازمان ملل بزرگترین امپراتوری باستان به نام کشور ما ثبت است. پس اگر از تاریخ پادشاهی صحبت میکنیم باید بگوییم سلسله آریایی ها در کشور ایران نه ماد و پارس نه کشور ماد و نه کشور پارس. در کشور ایران و در سلسله آریای ها مدتی قبیله ماد حکومت کرد مدتی هم عموزاده هایشان پارسها حکومت کردند نباید بین ایندو تفاوت فاحش قایل شد. بعضی حتی به گونه ای روایت میکنند انگار در غرب ایران سلسله مادها و کشور ماد بوده و همزمان  در جنوب کشور پارس و سلسله پارس حکومت میکردند بعد  کشور پارس به کشور ماد حمله کرد و کشور ماد را تصرف کرده و تسلیم خود کرد. این یک اشتباه بزرگ است. قیام کورش و حمله به ماد ها حمله کشور به کشور نیست حمله نژاد به نژاد نیست بلکه انتقال قدرت از یک خاندان به خاندان د دیگر می باشد. آن هم نه دو خاندان جدا از هم نه بلکه عموزادهای هم بودند و شخص کوروش هم مادی است و هم  پارسی  بنابراین بجای برجسته کردن کلمات ماد و پارس باید آریایها را برجسته کرد اگر دقت کنیم فردوسی هم اینگونه به تاریخ ایران نگاه کرده است. پیشنهاد می شود در کتب تاریخی دانش آموزان و همچنین ادبیات باید اصلاحاتی صورت بگیرد تا مردم شریف ایران واقع بینانه تر به تاریخ نژاد و زبان و لهجه خود بنگرند.
ازابتدای تاسیس کشور عزیزمان ایران  نام کشور همان  ایران به معنی سرزمین آریایی ها بوده است. هیچگاه نام کشور ایران پارس نبوده است. این اشتباه را کشور های دیگر مرتکب شدند و امروزه هم ما به آن دامن میزنیم. پارس نام یک قبیله ایرانیست ونه نام کل آن. در شاهنامه هیچگاه از نام پارس بعنوان اسم کشور نام نبرده. رضا شاه برای اصلاح این اشتباه با مشورت دکتر نفیسی طی یک نامه از سازمان ملل خواست که در مکاتبات خود از واژه ایران بجای پارس استفاده کنند. در امپراطوری عظیم ایران کاملا طبیعی بوده با توجه به بعد مسافت لهجه های مختلفی هم به وجود میاد در دوره ساسانیان لهجه غالب پهلوی بوده به جرات میتوان گفت که کردی و لری و لکی بازمانده ودگرگون شده پهلویست زیرا اگر دقت کنیم تنها ایرانیان باقی مانده در اطراف آخرین پایتخت ساسانیان یعنی شهر تیسفون کردها هستند. هیچکس نمی تواند مدرکی دال براینکه لهجه موسوم به کردی و لری از یک سرزمینی دیگر به غرب کشور آمده است ارائه نماید.برادر تنی لهجه پهلوی لهجه دری می باشد که در دیار سامانیان شمال خراسان در اواخر قرن سوم و چهارم به دلایلی به رشد و بالندگی شگرفی رسید(این پتانسیل در تمام گویش های ایرانی وجود داشته و دارد) شاید بخاطر علاقه شاهان سامانی به شعر ونثر شاعرانی مانند رودکی دقیقی فردوسی و .. شاهکارهای ادبی خلق کردند کتابهای مانند کلیله ودمنه که از پهلوی به عربی ترجمه شده بود به دری ترجمه شد خود شاهنامه به اعتراف فردوسی برگردان اصل پهلوی آنست. این انقلاب ادبی باعث شد که مردم مناطق دیگر مانند ری اصفهان شیراز کرمان وسیستان تا همدان آرام آرام در یک دوره  صد ساله  یا بیشتر لهجه پهلوی و غیره را به دری تغییر دهند دلایل زیادی هم وجود دارد. شما هیچ شاعر اهل اصفهان شیراز تبریز یا همدان در قرن چهارم و اواسط پنجم نمی توانید پیدا کنید که به دری شعر گفته باشد. اشعار باباطاهر مربوط به زمان گذار تغییر لهجه پهلوی به دری است بنابراین مخلوط دو لهجه می باشد. ناصر خسرو در سفر نامه ذکر کرده که در تبریز به شاعری برخورد کرده که دری خوب نمی دانست، حتی سعدی و حافظ هم به پهلوی شعر گفته اند که نشان ازاین دارد لهجه مادری آنها پهلوی بوده است این اشتباه ناخوشایندی است که امروزه فقط به لهجه دری فارسی(به معنی ایرانی) میگوییم و بقیه لهجه ها را فارسی نمی دانیم حتی از این هم پا فراتر رفته به کسانی که دری صحبت میکنند نژاد فارس میگوییم و به مثلا گیلک ها و کردها فارس نمیگوییم .این اشتباه باعث ایجاد تفرقه و خود جدا انگاشتن  طوایف دیگر میشود که مثلا ساکنان یک منطقه که به دری صحبت نمی کنند خود را نه از زبان و نژاد دیگر بپندارند و حتی ساز جدایی بزنند (متاسفانه گاهی هم از کلمه اقلیت استفاده می کنند که به تفرقه بیشتر دامن میزند ). چه خوب میشود که در مدارس این اشتباه اصلاح شود  تا باعث  وحدت و یکپارچگی بیشتر مردم شود. مثل به جای  ادبیات فارسی از عبارت  ادبیات ایرانی استفاده کنیم  و متون نثر ونظم سایر لهجه ها هم اشاره شود تا کسی که مثلا اهل همدان است خود را از نژاد فارس نداند و کسی که اهل تبریز و لرستان و خود را غیر فارس بداند. به نظرم اصلاح برخی واژه ها که به اشتباه در جای غیر از خود بکار می رود کمک زیادی به اتحاد و یکپارچگی کشور عزیزمان میکند.

دیدگاه شما چیست ؟

به نظر میرسد نوع نگرش ما به تاریخ ماد و پارس و کلا ایران باستان و همچنین شناخت نژاد و دسته بندی و نام گذاری زبانهای ایرانی دارای اشکالاتی است و این اشکالات و اشتباهات باعث غرور بی منطق و بی دلیل بعضی و سرخوردگی و خود جدا انگاشتن بعضی شده است. به نظر می رسد در بیان دوره های تاریخی ایران باستان و نژاد و زبانهای ایرانی نوعی غرض ورزی وجود دارد که این امر به وحدت و یکپارچگی ایران ضربه می زند .قوم آریایی یک ملت بودند و در نهایت از رود سند در هندوستان تا رود دانوب در اروپا ضمیمه خاک ایران گشت. ولذا هم اکنون در سازمان ملل بزرگترین امپراتوری باستان به نام کشور ما ثبت است. پس اگر از تاریخ پادشاهی صحبت میکنیم باید بگوییم سلسله آریایی ها در کشور ایران نه ماد و پارس نه کشور ماد و نه کشور پارس. در کشور ایران و در سلسله آریای ها مدتی قبیله ماد حکومت کرد مدتی هم عموزاده هایشان پارسها حکومت کردند نباید بین ایندو تفاوت فاحش قایل شد. بعضی حتی به گونه ای روایت میکنند انگار در غرب ایران سلسله مادها و کشور ماد بوده و همزمان  در جنوب کشور پارس و سلسله پارس حکومت میکردند بعد  کشور پارس به کشور ماد حمله کرد و کشور ماد را تصرف کرده و تسلیم خود کرد. این یک اشتباه بزرگ است. قیام کورش و حمله به ماد ها حمله کشور به کشور نیست حمله نژاد به نژاد نیست بلکه انتقال قدرت از یک خاندان به خاندان د دیگر می باشد. آن هم نه دو خاندان جدا از هم نه بلکه عموزادهای هم بودند و شخص کوروش هم مادی است و هم  پارسی  بنابراین بجای برجسته کردن کلمات ماد و پارس باید آریایها را برجسته کرد اگر دقت کنیم فردوسی هم اینگونه به تاریخ ایران نگاه کرده است. پیشنهاد می شود در کتب تاریخی دانش آموزان و همچنین ادبیات باید اصلاحاتی صورت بگیرد تا مردم شریف ایران واقع بینانه تر به تاریخ نژاد و زبان و لهجه خود بنگرند.

ازابتدای تاسیس کشور عزیزمان ایران  نام کشور همان  ایران به معنی سرزمین آریایی ها بوده است. هیچگاه نام کشور ایران پارس نبوده است. این اشتباه را کشور های دیگر مرتکب شدند و امروزه هم ما به آن دامن میزنیم. پارس نام یک قبیله ایرانیست ونه نام کل آن. در شاهنامه هیچگاه از نام پارس بعنوان اسم کشور نام نبرده. رضا شاه برای اصلاح این اشتباه با مشورت دکتر نفیسی طی یک نامه از سازمان ملل خواست که در مکاتبات خود از واژه ایران بجای پارس استفاده کنند. در امپراطوری عظیم ایران کاملا طبیعی بوده با توجه به بعد مسافت لهجه های مختلفی هم به وجود میاد در دوره ساسانیان لهجه غالب پهلوی بوده به جرات میتوان گفت که کردی و لری و لکی بازمانده ودگرگون شده پهلویست زیرا اگر دقت کنیم تنها ایرانیان باقی مانده در اطراف آخرین پایتخت ساسانیان یعنی شهر تیسفون کردها هستند. هیچکس نمی تواند مدرکی دال براینکه لهجه موسوم به کردی و لری از یک سرزمینی دیگر به غرب کشور آمده است ارائه نماید.برادر تنی لهجه پهلوی لهجه دری می باشد که در دیار سامانیان شمال خراسان در اواخر قرن سوم و چهارم به دلایلی به رشد و بالندگی شگرفی رسید(این پتانسیل در تمام گویش های ایرانی وجود داشته و دارد) شاید بخاطر علاقه شاهان سامانی به شعر ونثر شاعرانی مانند رودکی دقیقی فردوسی و .. شاهکارهای ادبی خلق کردند کتابهای مانند کلیله ودمنه که از پهلوی به عربی ترجمه شده بود به دری ترجمه شد خود شاهنامه به اعتراف فردوسی برگردان اصل پهلوی آنست. این انقلاب ادبی باعث شد که مردم مناطق دیگر مانند ری اصفهان شیراز کرمان وسیستان تا همدان آرام آرام در یک دوره  صد ساله  یا بیشتر لهجه پهلوی و غیره را به دری تغییر دهند دلایل زیادی هم وجود دارد. شما هیچ شاعر اهل اصفهان شیراز تبریز یا همدان در قرن چهارم و اواسط پنجم نمی توانید پیدا کنید که به دری شعر گفته باشد. اشعار باباطاهر مربوط به زمان گذار تغییر لهجه پهلوی به دری است بنابراین مخلوط دو لهجه می باشد. ناصر خسرو در سفر نامه ذکر کرده که در تبریز به شاعری برخورد کرده که دری خوب نمی دانست، حتی سعدی و حافظ هم به پهلوی شعر گفته اند که نشان ازاین دارد لهجه مادری آنها پهلوی بوده است این اشتباه ناخوشایندی است که امروزه فقط به لهجه دری فارسی(به معنی ایرانی) میگوییم و بقیه لهجه ها را فارسی نمی دانیم حتی از این هم پا فراتر رفته به کسانی که دری صحبت میکنند نژاد فارس میگوییم و به مثلا گیلک ها و کردها فارس نمیگوییم .این اشتباه باعث ایجاد تفرقه و خود جدا انگاشتن  طوایف دیگر میشود که مثلا ساکنان یک منطقه که به دری صحبت نمی کنند خود را نه از زبان و نژاد دیگر بپندارند و حتی ساز جدایی بزنند (متاسفانه گاهی هم از کلمه اقلیت استفاده می کنند که به تفرقه بیشتر دامن میزند ). چه خوب میشود که در مدارس این اشتباه اصلاح شود  تا باعث  وحدت و یکپارچگی بیشتر مردم شود. مثل به جای  ادبیات فارسی از عبارت  ادبیات ایرانی استفاده کنیم  و متون نثر ونظم سایر لهجه ها هم اشاره شود تا کسی که مثلا اهل همدان است خود را از نژاد فارس نداند و کسی که اهل تبریز و لرستان و خود را غیر فارس بداند. به نظرم اصلاح برخی واژه ها که به اشتباه در جای غیر از خود بکار می رود کمک زیادی به اتحاد و یکپارچگی کشور عزیزمان میکند.

دیدگاه‌ها  

+2 # معدندار 1393-09-08 21:00
استاد فرمانی,واقعیات بیان شده بیانگر اطلاعات شما از تاریخ ایران باستان می باشد
پاسخ دادن

نوشتن دیدگاه


دستاوردهای هموندان ما

بارگذاری
شما هم می توانید دستاوردهای خود در زمینه ی فرهنگ ایران را برای نمایش در پهرست بالا از اینجا بفرستید.
 

گزینش نام برای فرزند

 

نگاره های کمیاب و دیدنی

XML