صدام حسین ، سردمدار تازشگران عراقی در 3 مهرماه 1359 ( 25 سپتامبر 1980) سه روز پس از تازش به ایران، انگیزه ی خود از تاخت و تاز به مرزهای ایران را چنین برشمرد :
این جنگ ، جنگ سرنوشت امت عرب است ... سالهاست که ما آنرا تدارک دیده ایم ...هزار و چهارصد سال بعد از قادسیه ، دشمن عجم از اراضی عرب بیرون رانده می شود و گوشمال سختی می بیند ... .
همچنین :
اعلامیه ی شماره ی یک و هفت ستاد ارتش عراق که هر دوی آنها در روز اول جنگ منتشر شدند ، با لحن مشابه ای اعلام داشتند :
ارتش قهرمان ما ( جیشنا الباسل ) وارد خاک ایرانیان ملعون شده است ، تا درسی به مغ ها داده و سرزمین های غصب شده ی اعراب را آزاد کند .
با این سخنان شگفت و دور از راستی دژخیمان عراقی، بد نیست از خاطره ی ناصرالدین شاه از سفری که به عراق داشته یادی کنیم و بگوییم : ای کاش صدام این خاطره را خوانده بود تا بداند خوزستان و ایران سرزمین های غصب شده ی اعراب بود یا سرزمین آنها جایگاه و سرزمین مادری ایرانیان !
ناصرالدین شاه در سفری که به عراق داشت چنین توصیفی به زبان آورده بود که :
از پل سفید تا دروازه ی نجف که محل اردوست ، یک فرسخ بیشتر مسافت است. در این راه از دو طرف معبر ، یکسره آدم و تماشاچی ایستاده بود که بیشتر آنها ایرانی بودند و چنان می نمود که به یکی از شهرهای ایران وارد شده ایم !
...................
این هم فرجام کار او و آرزوهایش !
................................
برگرفته از : نامه ی " قرارداد الجزایر و پیامدهای آن – دکتر هوشنگ طالع ( رویه های 4 و 196 )
گردآوری : مهدی زیدآبادی نژاد (گروه نویسندگان مهرمیهن)
مهدی زیدآبادی نژاد
دیدگاه‌ها