از چه روی برخی بن های اکنون را به گونه ای دیگر می خانند؟

Question

درود از چه روی برخی بن های اکنون را به گونه ای دیگر می خانند؟

برای نمونه : رفتن»رفت»رو (=ro) شنیدن»شنید»شنو (=sheno)

ولی هنگامی که کارواژه ی اکنون آن ها را به کار می بریم چنین می شود: می روم (mi ravam) --rav می شنوم (mi shenavam) --shenav افزون بر آن،بهتر نیست به جای می،از همی بهره بگیریم؟

Answer 1

بیقاعدگیها-ی که اندر زبانها ی کنونی میبینیم اندر زبانها ی کهن باقاعده بوده اند. چون برخ-ی زبانان مانند پارسی بیشتر اندازه ساده شده اند بیقاعدگیها نیز نتیجه ساده شدن بیشتر از اندازه توانند بودن. برای دانستن چرایی این بیقاعدگیها و چند مانیک و ناروشن بودن وندها باید با چند زبان کهن اشنا شوید. یک-ی از ویژگیها ی زبان ما دگرگون شدن واجها هنگام صرف واژگان است.
اندر بنیاد ریشه کارواژگان نباید دوگونه خوانده شوند. (به جز برخ-ی) این اندر لهجه تهرانی است که ریشه کارواژگان را جور دیگر خوانند. شاید با پروا به نویسمان نارسا. چون با نویسمان توان واژگان را چند گونه خواندن.
همی ومی هر دو یکست با مانیک ناهمسان. بهتر است به جای هم به کار نروند. می کوتاه شده همی است. افزون بر اکنون می به مانیک-ی روشن به کار نرود.

Answer 2

هیچ بیدادی(بی قاعده گی) در کارواژگان پارسی نیست

رفتن : رُ/رَ (ریشه رفتن، روش،مرو و ...)+ ف(پسوند واکه یار) + ت(نشانه گذشته) + َن(بنواژ(مصدر)ساز)

رو: رُ (همان ریشه پیشین است.)

روش: رَ (ریشه) + و (واکه یار) + ِش(بنواژساز)

نکته یکم : همخوان(صامت)های (ف)(و)(ب) میتوانند به هم بدل شوند.

مانند ابزار(افزار)،کوفتن و کوبیدن،شنفتن و شنیدن و...

نکته دوم : چون ریشه (رُ) به یک واکه پایان میابد برای آسان شدن گویش(تلفظ) یک واکه یار افزوده شده.

درباره کارواژه(فعل) شنیدن نیز همین داد(قاعده) پابرجاست.

شنفتن: شنُ (ریشه) + ف (واکه یار) + ت (نشانه گذشته) + َن (بنواژساز)

می شنوم: می(نشانه اکنون پیوسته) + شنُ (بن) + و (واکه یار) + َم (شناسه یکم کس)

نکته افزودنی: می و همی ناهمسان اند.

می: نشانه پیوستگی کاواژه است

همی: نشانه پیوستگی داستانی(نقلی) کارواژه است

Comments

چه بنخان-ی (منبع) برای گفتگانتان دارید؟

«واکه یار» فریابش (کشف) کدام کس دانشمند است که ما ندانستیم؟

اندرباره ی گدرگ زوان پارسیک بیشتر بخوانید.

---

گاهی در زبان پارسی برای زیبایی یا برای آسانی گویش از یک واج افزوده بهره گرفته میشود.

کاواژه رفتن را در لری رتن میگویند و این ف یک واج افزوده است.

---

بژ این «ف» از اوستاییک و پارسیک باستان به پارسیک نو رسیده است.

---

درود

از هر دو بزرگوار برای این گفتگو سپاسگزارم

بژ آن را رها فرموده‌اید و سرانجام سخن برای من و ما همچنان پوشیده است، چرا؟

چرا آن را تا دستیابی به سرانجامی درست و برازنده پیش نبرده و نمی‌برید تا این سردرگمی پایان یابد؟

امیدوار و چشم‌براه

---

من بر پایه پژوهش و باور خودم سخن راندم 

من باورمندم که هیچ بیدادی(بیقاعدگی) در پارسی نیست پس بر این پایه باید برای این جستار(موضوع، مسئله) نیز دادی باشد

---

ریشه ی رفتن اواز «رو rav» است. اندر دیگر کارواژگان مانند اشنودن که ریشه ی اکنونیک آن «شنو šenav, ašnav» است به گردش واکگان Vowel gradation  (سست، افزوده، بالانده) اندر زوانان کهن ایرانیک و نیز هندواروپاییک بازگردد و آدوبنده است.