باززیوانش (احیا، تجدید حیات) (نخست ایستایی) یا خوشه ی پادواکه‌ایک اندر پارسیک نو

Question

نخست ایستایی (ابتدا به ساکنی) واژگان اندر همۀ زبانهای ایرانی کهن بوده است و اندر برخ-ی از زبانها  ی  ایرانیک نو نیز هست.
نخست ایستایی آمدن دو پادواکه (صامت) یا بیشتر اندر آغاز واژه است. مانند

STun = sotun - STeeq = setiq - STaxr = estaxr - BRidan = boridan - Drood = dorud - DRušt = dorošt - GRav = gerav - GRâmi = gerâmi - GRooh =  goruh - SPâh = sepâh - SPar = separ - SPeed = sepid-  SPurdan = sepordan -   ŠNâs = šenâs- STabr = setabr - STâra = setâra - TRuš - torš - XRoos = xorus - XRad = xerad

اندر پارسی یِ دری شاید بر اثر زبان عربی نخست ایستایی اندر واژگان از میان رفته است، و به آغاز یا پس از نخستین واج چُنین واژگان واکه افزوده شود .
اندر پارسی تاجیکی، واژگان روسی نخست ایستا نوشته و خوانده شوند.

Comments

تاکنون درباره آن چیزی نمی دانستم، درباره آن بیش تر آگاهی (توضیح)می دهید؟

---

هنگام-ی که دو پادواکه (همخوان، صامت) اندر آغاز واژه میایند و بی هیچ واکه اندر آغاز واژه یا پس از نخستین ناواکه به این گونه واژگان نخست ایستا گویند. مانند smith (سمیت) که با دو ناواکه س و م آغازیده است اندر پارسی چون خو به گفتن چنین واژگان نداریم به آغاز آن اِ e می افزاییم و اسمیت esmit میخوانیم. یا blue را اُ o پس از ناواکه b می افزاییم و bolu میخوانیم.

---

بنابراین از کجا دریابیم که چه واژگانی این گونه هستند؟
همچنین آیا این واژگان در گدشته نیز همانند اکنون به کار می رفته است؟ یا این که گرامی gerami را  grami می خواندند؟

---

باید به واژه نامگان (زبانها ی کهن  و نو)نگریسته شود.
آن واژگان که نمونه وار نوشتم همه از میانیک پارسیک اند اُ میبینید که هممانند اکنون نه اند.

---

اگر به برخی از واژگان ، "بـ" بیفزاییم نیز می توان این گونه واژگان را شناخت.واژگانی هم چون :
بنگر bengar که "ن" در نگر negar به گونه ی نگر ngar خوانده شود یا درود dorood که با افزودن "بـ" به "د" ، bedrood خوانده می شود.یا بگذار و بگرفتن و بنشین و ...
دیدگاه شما درباره این سخنان من چیست؟

---

این افته (مورد) برای واژگان-ی که نخست ایستا اند مانند بَدرود درست است و برای دیگران مانند بگذار و بنشین ، بنگر و  ... نه.

Answer 1

دوستان گرامی چنان در این سره نویسی بی بنیاد فرو رفته اند که سعدی در بحر مکاشفت مستغرق گشته بود . بابا زبون باباهاتون رو از یاد نبرید گم میشید تو تاریخ بی هویت و سر در گم و پا در هوا یه خرده به زمین بیایید . از دهخدا و سعدی و قائم مقام فارسی یاد بگیرید شیرین تره تا از استادان محترم جنیدی و کزازی . مردم روزگار خودتون باشید نه هم عصر کورش کبیر و اردشیر دراز دست و داریوش و اردوان و بلاش و..( ببخشید این اسم ها رو هم اشتباه نوشتم : ارتخشثره و دارایوویوش و ارتابان و ولخش و ...)

Comments

شگفتا که زبان مادریتان را دوست ندارید. اگر نه واژگان را چنان نمینوشتید. زیرا که بدیها و نادرستیهای زبان را نمیبینید. به امید آن که مانند ما به آگاهی ژرف دست یابید. ایدون باد

---

شما نیز اگر اندکی بیندیشید،در می یابید که بودن واژگان بیگانه اندر زبان ما ننگ است.همچنین اگر شما این گونه سخن بگویید مانند ما به این گونه سخن گفتن خو می گیرید و در می یابید که این کردار،نیک است.